عشق است که بر تخت می نشاند و به صلیب می کشاند و هم او که سرچشمه ی رویش است حرس می کند        

به آستان فراخ دروازه این شهر و در حصار تنگ دیوارهای خانه تان؛ خوب به چشم دیده ام که بر خاک افتاده اید و آزادی خود سجده می کنید و می پرستید .

هم به سان بردگانی که سر به درگاه ستمگری سایند و به تکریم ,ثنای او گویند که بر جانشان ستیزد و خونشان بریزد.

در سینه اگر سوز غمی در ذهن اگر وسواس اندیشه ای که فرو بایدش فکند , همه اندوه و گمان سودایی ست که خود بر گزیده اید ,نه تحمیل تقدیر.