پر طاوس در اوراق مصاحف دیدم


گفتم این قدر از منزلت تو می ببینم بیش


گفت خاموش ! هرکس که جمالی دارد


هرکجا پا نهد دست ندارندش پیش.


جمال در اینجا عام است و بر مادی و معنوی اطلاق دارد.

بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت


و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت

گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست
 
گفت ما را جلوه معشوق در این کار داشت
 
یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض
 
پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت

در نمی‌گیرد نیاز و ناز ما با حسن دوست
 
خرم آن کز نازنینان بخت برخوردار داشت

خیز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنیم
 
کاین همه نقش عجب در گردش پرگار داشت

گر مرید راه عشقی فکر بدنامی مکن
 
شیخ صنعان خرقه رهن خانه خمار داشت
 
وقت آن شیرین قلندر خوش که در اطوار سیر
 
ذکر تسبیح ملک در حلقه زنار داشت

چشم حافظ زیر بام قصر آن حوری سرشت

شیوه جنات تجری تحتها الانهار داشت

با اشک می زنم ورق این فال خسته را

فالی دوا نمی شود این سرشکسته را

خون از تمام چشم و دلم سیل می شود

هر وقت که وا می کنم این زخم بسته را

این نذر عاشقی است که ریزم به هر قدم

گلها به پای آمدنت دسته دسته را

از بس نیامدی غزلم پیر شد ببین!

رنگ سپید روی غزلها نشسته را

باید شبی نشست غزل عاشقانه چید

 این واژهای خالی از هم گسسته را

باور بکن این شهر جای زندگی نیست  تا ناخدایانند جای بندگی نیست
ایـن تـیره دلها از شقـایق سـر بـریدند   ایـنها بـرای آخـرت ذلـت خـریدند 
دیندارهای  شهر ما در خواب رفتند  اهل نماز و عشق  بازی ها  رفتند
دیگر کسی اهل دعا اهل صفا نیست  دیگر کسی دنبال مردان خدا نیست
چشمی دگر از ترس داور غرق نم نیست  بی دین ودنیا پیشگان در شهر کم نیست
هر راد مردی با غم وغصه قرین است  هر اهل دل در شهر ما خانه نشینست
دیوارهای شهر ما را غم گرفته  سجاده ها در خانه ها نم گرفته
آقا جان یا صاحب الزمان
دیگر کسی دلتنگ عصر جمعه ها نیست دیگر کسی در فکر یاد جبهه ها نیست
قرآن شده بازیچه یک مشت نامرد اسباب دکان ریای خلق بی درد
پیر غریب شهر از ما خسته گشته از نامرادی ها دو بالش بسته گشته
دنیا پر از شمر یزید عمر و عاص است یک روز اینجا عرصه حکم و قصاص است
باید بیاید آن که مرد آسمانهاست باید بیاید آن که فوق کهکشانهاست
باید بیاید عدل را بر پا نماید میزان عدل را با خودش معنا نماید
وقتی بیاید شهر پر جوش وخروش است صوت کلامش گوئیا بانگ سروش است
من منتظر تا فصل هم عهدی بیاید با ذوالفقار حیدری مهدی بیاید

شیشه ای میشکند  و یکی میپرسد که چرا شیشه شکست ؟

شاید این رفع بلاست ...

دیگری میپرسد

شیشه ی پنجره را باد شکست ؟؟

دل من سخت شکست !! هیچ کس هیچ نگفت ...

غصه ام را نشنید ! از خودم میپرسم

ارزش قلب من از شیشه ی یک پنجره هم کمتر بود ...

فقر چیست ؟

چه کسی میداند که فقر چیست ؟؟؟؟

 فقر در حقیقت , گرسنگی نیست ؛ عریانی و بی پولی نیست

نداشتن خانه و طلا و ماشین نیست

فقر اینست : نداشتن چشمان پاکی که به اراده خود بسته شود به اراده خود گشوده شود

نداشتن اصالت است , اصالتی که نبیند ناموسی را که از خاک پاک وطنش میباشد

نداشتن زبان پاکی است که در برابر حق گشوده شود .فقر همان است که بیهوده همه ی

عصمت و پاکدامنی بی گناهی را به زیر رگبار سوال میبرد فقط بخاطر داشتن مقام و جایگاهی

پوچ و بیهوده که انگار میکنند تمام دنیا از آن چشمان ناپاکشان میباشد .

و من آمده ام که فقر را ریشه کن کنم و به اینگونه فقرای بینوا بگویم شمشیرم در برابر

چشمان ناپاکتان برنده و تیز است مبارزی میطلبم تا ثابت کنم قدرت بالاتر از قدرت ایزد نیست